مهم ترین مشکل که ترور مجازی را بسیار خطرناک کرده، شناسایی نشدن دقیق آن است. نه تنها مراکز قانون گذاری بلکه تروریست ها نیز هنوز تمامی جنبه های اقدامات خود را نمی شناسند. از همین روست آمریکا که خود بیشترین حملات اینترنتی را انجام می دهد، در مقابل هکرهای چینی که اهداف آمریکایی را هدف خویش قرار داده اند، همچنان ناتوان است.گروه های ملی برخی کشورها از جمله شرکت کنندگان در اجلاس WSIS   و برخی نهادهای دیگر سعی در کنترل و برنامه ریزی برای مهار این پدیده دارند. یکی از سازمان های مذکور اینترپل است. در اروپا نیز از سال گذشته انجمن پیمان اروپا علیه جنایات مجازی تشکیل شده است که هر چند به آن صورت هم اروپایی نیست ولی اولین اقدام جدی در این زمینه به شمار می رود.برای مبارزه با این مسئله چندین راه وجود دارد. اولین راه ارزیابی آسیب پذیری است. به عبارت دیگر این راه نوعی پیشگیری است ولی نه به عنوان ایجاد سد دفاعی بلکه رفع ضعف های موجود و پایین آوردن آسیب پذیری در صورت بروز حمله. راه دوم نوعی دیگر از پیشگیری است که در آن سعی می شود حملات احتمالی شناسایی و در مقابل آن پاتک زده شود. راه سوم پس از حمله قابل استفاده است، یعنی آمادگی برای بروز حمله و ترمیم اشکالات ایجاد شده پس از این مرحله .

راهکارها

متخصصان علم رایانه بهتر است که کاملا با این پدیده آشنا باشند تا بتوانند با محافظت بیشتر از سیستم های تحت کنترل خود، از این پدیده و خسارات تابع آن جلوگیری کنند.در دنیای دیجیتالی امروز، با توجه به ازدیاد حملات تروریستی لزوم بررسی و تحقیقات در روش های مقابله بیش از پیش ضروری است. بهترین راهکار برای مقابله این است که نقشه و روش درستی برای این کار داشته باشیم و در اولین گام اهداف روش های عملیاتی و منابع حمله کننده را بشناسیم. مشکل اساسی اینجاست که بسیاری از بخش های خصوصی و حتی دولتی از آسیب پذیری رایانه هایشان ناآگاه هستند، در حالی که امروزه وابستگی به رایانه بیش از پیش به چشم می خورد و این ناآگاهی می تواند عواقب و خسارات جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد.مشکل دیگر در این مقوله که باید مورد توجه قرار گیرد، این است که چه کسی و از کجا به سیستم حمله کرده است. این مسئله بسیار مهم تر از بررسی خسارات وارده می باشد. کارشناسان به عنوان اولین پیشنهاد توصیه می کنند که از دیواره های آتش (Firewall  ) برای محافظت و ایزوله کردن سیستم ها نسبت به ارتباطات شبکه، در کنار مواردی از قبیل محافظت از کلمات عبور و اعمال امنیتی و محافظتی دیگر، استفاده شود.

در اینجا به تعدادی از راهکارها برای مبارزه با سایبر تروریسم اشاره می کنیم:

1 - تدوین استراتژی امنیتی برای حفظ امنیت شبکه های رایانه ای در کشور.

2 - ارائه آموزش های لازم به نیروهای مرتبط با شبکه ها برای حفظ امنیت شبکه؛ از جمله مهارت های مهندسی اجتماعی.

3 - تعیین سطوح دسترسی به شبکه ها و سیستم های سایبری .

همچنین برخی از توصیه های امنیتی برای کاربران و مدیران شبکه ها عبارت است از: تمامی کلمات عبور را به گونه ای تعیین کنید که حدس زدن آنها بسیار مشکل و کاراکترهای آن غیر معمول باشد؛ در صورت آشکار شدن نقایص یک شبکه، پیکربندی آن را تغییر دهید، نسخه های اصلاحی (Patch  ) و ارتقایی برنامه های موجود را نصب کنید، فایل های گزارش ( Log File  ) تشکیل دهید تا بتوانید متجاوزان و اعمال و رفتار آنان را دنبال کنید. از سایت هایی که به آنها مشکوک هستید، استفاده نکنید و ایمیل های دریافتی از این گونه سایت ها را باز نکنید تا از آسیب های احتمالی در امان باشید.

ایران و سایبر تروریسم

بدون شک یکی از پیچیده ترین ابزاری که تاکنون از آن برای اهداف تروریستی بهره برده شده است، اینترنت می باشد. تنها در دنیای اینترنت است که تروریست ها می توانند با هزاران نام مجازی و بدون این که ردی از خود بر جای گذارند، به پراکندن خشونت و علاقه مندی های خود در این موضوع بپردازند. بخشی از این فعالیت ها آشکار و با اهداف خشونت طلبانه، تروریستی و ضد دموکراتیک آنهاست. به طور طبیعی گروه های مخالف جمهوری اسلامی ایران نیز از این ابزار برای ضربه زدن به منافع ملی کشور استفاده می کنند. بهترین راه مقابله با این اقدامات تروریستی در محیط سایبر، تقویت اقدامات امنیتی در شبکه های رایانه ای و اینترنتی و اجرای دستورالعمل های مبتنی بر پدافند غیر عامل است.